Ciągle pada i padać przestać nie zamierza, czyli Londyn i jeszcze raz Londyn

Wokół biegają dzieciaki. Zdaje się, że bawią się w jakąś walkę, latają poduszki, dźwięczą miecze, a ja się tylko boję o los Macbooka.
W moim umyśle kreślą się już czarne wizje pękającego ekranu po tym, jak ktoś na niego wskoczy albo go uderzy. Brrrrr.
I wcale nie jest to tak nierealne, gdyż już raz ledwo osłoniłem ten komputerek przed lecącą poduszką. A biegają oni tutaj bardzo blisko, więc…
A zatem, by odgrodzić się jakoś od tych czarnych wizji, wypadałoby powiedzieć, co tam u mnie.
Londyn wciąż stoi, co można uznać za niezły sukces, zważywszy na Radka i Vincenta. Jakimś cudem jeszcze go nie roznieśli w drobny mak, choć logika nakazuje, by tu miast Londynu trwały już zgliszcza.
Czekajcie, ile ja tu mam do nadrobienia? Eeee, sporo. No dobra, lecim.
W sobotę, jak wiecie, przyleciałem do takiej małej, nikomu nieznanej miesciny, w której mieszka ledwo osiem milionów ludzi. Mówię o Londymie, eee, Londynie znaczy się.
Na początek warto zanotować, że ja byłem człowiekiem dość szczupłym, naprawdę. Mam jednak uzasadnione podejrzenia, że ten stan należy lub wkrótce należeć będzie do przeszłości.
Już w sobotę zjadłem bezę. Kto nie zna angielskich bezów, ten niech żałuje, wiem, co mówię.
Potem zaś babcia upiekła ciasto z truskawkami. No grzechem byłoby nie zjeźć choć kawałka. Albo dwóch… Trzech? Eeee.
Jakoś tak się złożyło, że odwiedzili nas znajomi, o tym więcej za moment, i przywieźli ciasto czekoladowe. Dobre było, naprawdę.
A dzisiaj miałem okazję pierwszy raz w życiu spróbować babki z bananami. Dosłownie, to taka babka, ale o smaku bananowym. Polecam.
Ludzie, piszę tu oficjalnie, iż ważyłem przed wyjazdem 58kg, dopiszcie do tego na koniec zero, a uzyskacie przypuszczalną masę powrotną. 😀
Pocieszenie jest takie, że jak zamieszkam w Warszawie, okaże się, że zaraz pieniążki się skończą. I wtedy zacznie się błyskawiczna dieta. 😀
Czy coś porabiam tu prócz pożerania wszystkiego, co zawiera choć trochę cukru? A no owszem, można tak powiedzieć.
W niedzielę odwiedzili nas znajomi, Lerry i Rafael, małżeństwo, widziałem ich kilkukrotnie, nawet Polskę odwiedzili i tam się spotkaliśmy.
Rozmawialiśmy o wszystkim – Anglii, akcentach, piosenkach…
Tam właśnie padł cytat, który obecnie jest moim statusem.
Także Lerry została nawrócona na Sheeranizm.
– There are two types of people regarding Edd Sheeran. Those who do love him and who do hate. I hate him. – Ogłosiła Lerry, cytuję co do słowa.
– Really? – Spytał Dawid.
Ok, telefon, Spotify… Co by tu jej pokazać w celu rewizji poglądu?
"Perfect", "I see fire", "Photograph", moje ukochane "Lego House"…
– Oh, I love him, he has pretty nice voice. – Krzyknęła Lerry.
Taaaaa, zważywszy, że sam za fana Sheerana się nie uważam, niezłe osiągnięcie.
W poniedziałek byliśmy w centrum.
Po pierwsze, na Charing Cross Road ani śladu ludzi w szatach albo nienormalnie ubranych. No i gdzie ten dziurawy kocioł?
Kings Cross? No widziałem peron 9 3/4. Ale tylu tam ludzi, że nawet nie próbowałem zrobić sobie zdjęcia, a chciałem.
A i wreszcie dorwałem gorącą czekoladę. Poluję na nią od miesiąca, a więc to taki mały sukces.
Wtorek spędziliśmy w okolicy naszej. Byliśmy z chłopakami w Epsom, pobliskiej miejscowości, na zakupach i na placu zabaw.
Środa to znowu wyprawa do Londynu.
Pierwszy punkt – "Museum of London".
Co wam mogę o tym miejscu powiedzieć? Prezentuje ono historię miasta od czasów Rzymskich po współczesność.
Niestety, prawie wszystko jest za szybką, więc jak chcecie się wybrać, raczej z kimś widzącym i dobrze opowiadającym.
Z tego, co można dotknąć, to na pewno zbroje rycerskie i stroje z tamtego okresu.
Pozostaję w wątpliwości , co było cięższe – zbroja rycerska czy suknia wiktoriańska. 😀
Tu ciekawostka, wiecie na jaki cudowny pomysł wpadli Anglicy? Do sukien dziewcząt, tylko dziewcząt, do momentu wyjścia za mąż przyszywano coś w stylu wodzy (takich końskich), z angielskiego "leading strings" na znak zależności panny od rodziców. I ja nie mówię tu o centymetrze wstążki, mówię o pasku materiału jakoś ponad metr długości. Zawsze wiedziałem, że z tą Anglią coś jest nie tak. 😀
Jest także niezwykle miła kolekcja… ludzkich czaszek, taaaa.
A i ręka jakiejś hrabianki zachowana w słoju. Bardzo miłe muzeum, co?
Z milszych rzeczy jest typowy Angielski dom z czasów wiktoriańskich, wystawa rekwizytów teatralnych z czasów Szekspira, no ogólnie sporo tego. Muzeum polecam więc, ale tylko z dobrze opisującym widomkiem.
Potem zaś wybraliśmy się na London Bridge, gdzie spotkałem się z kolegą pracującym niegdyś ze mną nad Infinity, a dziś studiującym w Londynie, Damianem. No i tak sobie minął dzień wczorajszy.
Dziś wielkie leniuchowanie Kamil zarządził, a więc odpoczywał w domu. Ja zaś z babcią pojechałem na zakupy do Epsom, a potem jeszcze raz, do Sutton na pocztę.
No i zadałem chyba najgłupsze pytanie w życiu, przynajmniej najgłupsze po angielsku.
– Excuse me. We’re looking for baloons for the birthday party.
– We do not have unfortunatelly. But please ask in the post office, they should so.
No to idziem na pocztę.
– Eeeee. We were said that you have baloons.
Wiecie co? Nie mieli. Jak ja się głupio czułem.
I tak sobie mija tu mi czas.
Pozdrawiam was z bardzo deszczowego Londynu.