Przystanek widmo… Czyli na szybko, co tam u mnie.

Niby istnieje… Autobus się tam zatrzymuje… Ponoć jacyś ludzie tam nawet mieszkają… Co z tego wynika, ponoć również wysiadają tam i wsiadają… A jednak nikt o nim nie słyszał.
To właśnie jest przystanek widmo!
Autobus, którym dojeżdżam do szkoły, ma od miesiąca nowy przystanek o nazwie Strażacka. Niestety albo stety, nadal nie wgrano w nim nazwy głosowej tego przystanku. Jeśli więc autobus przystanki mówi, a nie jest to w Bolszewie taki pewnik, to na Strażackiej pada niezwykle inteligentny komunikat – Następny Przystanek: Przystanek.
Taaaaa.
Jak już o autobusach mowa, to jadąc w poniedziałek widziałem przygodę jeszcze lepszą, ponieważ elektronika uznała chyba, iż autobus ten porusza się z prędkościami bardzo niekonwencjonalnymi, albowiem gdyż nazwy kolejnych przystanków padały kilka sekund po poprzednim. W ten sposób, jeśli wierzyć komunikatom głosowym, autobus ten dojechał na pętlę, nim dojechał do drugiego przystanku odkąd wsiadłem.
I powyższym wstępem chciałem wam powiedzieć dzień dobry. W zasadzie chciałem ten wpis napisać wczoraj, a o tej godzinie smacznie spać, bo dzisiaj później zaczynamy lekcje i musiałbym wstawać o 07:00, ale mój organizm postanowił wyrwać mnie ze snu o 05:30. A zatem, by nie zmarnować tego czasu, nadrabiam blogowe sprawy.
Czy wiecie, jak popsuć matfizowi dowolną piosenkę? Kolega wymyślił to w środę.
Znacie utwór stokrotka polna?
No więc wystarczy zacząć śpiewać:
Gdzie strumyk płynie z wolna, z prędkością równą v, stokrotka rosła polna, wysokość jej to h.
Taaaaa…
O czym ja mówiłem? Aaaaa, o dzień dobry.
No więc początek dnia zapowiada się mi bardzo dobrze. Zaczynam szkołę od pisania kolejnego etapu konkursu fizycznego, w skutek czego nie ma mnie na religii, polskim i jednej fizyce. Cudowniej być nie mogło.
Żeby tego było mało, po szkole wybieram się do Gdyni, gdzie mam zamiar odwiedzić moją starą szkołę GSS, jeśli zdążę, potem zaś spotkać się z szaleńcem zwanym Giniem.
A potem? Potem mogę nie przeżyć. Ale to wyjaśnię w terminie późniejszym. 😀
Jeśli to ostatni wpis na tym blogu, no cóż, wiecie, co się prawdopodobnie stało. 🙂
Z innych wieści z wielkiego świata, to zostały dwa tygodnie do ferii i studniówki, też się cieszę. Trzeba tylko te dwa tygodnie przeżyć, hmmm, to będzie trudne.
O czym ja jeszcze miałem mówić? Aaaa, o rakietach.
Przed wczoraj przeżyłem bardzo miłe zaskoczenie, bo nagle w moim domu pojawił się Mikołaj. Mikołaj należał kiedyś do projektu, ale z przyczyn pracy i nauki musiał projekt opuścić, jak spora część grupy. Wyobraźcie moje zdumienie sobie, jak nagle stanął w drzwiach i zapytał czy może w czymś pomóc, bo akurat ma chwilę. No i w efekcie siedzieliśmy do prawie dwudziestej nad systemem nawigacji, bo swego czasu to właśnie Mikołaj był tym, który opracowywał system od strony elektrycznej, ja zaś skupiałem się na programowaniu, teraz przejąłem i obowiązki Mikołaja.
W każdym razie, jako że to członek starej ekipy, skończyć się to normalnie nie mogło, więc do kawy wpadł mu procesor, hmmm, proponuję zmienić temat.
Chciałem napisać dłuższy wpis, ale robi się późna pora, tak więc chyba opublikuję go w wersji obecnej, a w terminie późniejszym napiszę wam coś dłuższego. 🙂
Wszystkim życzę miłego piątku!